- biçarə
- sif. <fars.>1. Yazıq, miskin, fağır, məzlum; bədbəxt. Biçarə münəccimbaşının ərvahı uçub, başladı yarpaq kimi titrəməyə. M. F. A.. Bu soyuq, tozlu gecədə biçarə Məşədi Əsgər adlı bir kişi balaları üçün ruzi axtarırdı. S. M. Q.. . . Biçarə qızın zahiri çirkinliyi bir yanda dursun, toy edib ərə getmək üçün azacıq bir cehizi də yox idi. B. T.. .2. Çarəsiz, əlacsız; aciz. Axır biçarə ananız sizə deyirdi: – Bala, ağlama, xortdan gələr, səni aparar. C. M.. <Əşrəf bəy:> Biçarə müsəlmanın hər bir işi daş arasından çıxır. N. V.. Cahillər isə biçarə Bəşiri xəncərlə öldürüb qaçırlar. S. S. A.. // İs. mənasında. <Səkinə xanım:> Biçarə iki il sərasər mərhum qardaşıma yalvardı ki, məni ona versin. M. F. A.. Sən iki biçarəni bir zəxmlə qıldın həlak. S. Ə. Ş..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.